اگر از من بپرسند خود را چگونه ارزیابی میکنی میفرمایم که در دو حالت میتوانم خود را ارزیابی کنم
در حالت اول اگر از نگاه کنونی جامعه بخواهم بر خود بنگرم...داغونم! چون در نگاه کنونی جامعه بانویی که در خانه نشسته باشدبچه بزرگ کند، خرس تنبل است!فقط کار در جامعه موجب رفاه،شادی،خوشبختی،استقلال،شخصیت و ... است،وگرنه در خانه ماندن و از خانواده حمایت کردن،بچه بزرگ کردن غذا پختن و رسیدگی به اعضای خانواده ،که خانواده همان کوچکترین جامعه انسانی یک جامعه عظیم است و مانند سلول بنیادی عمل میکند و عملا در حال حاضر دارد نادیده گرفته میشود،ته ته بی فرهنگی ست حتی...
اینکه بیخیال ادامه تحصیلات عالیه در دانشگاه شده ام و به مطالعه و درس در خانه میپردازم ،حتی گواهینامه هم ندارم(وقت نکردم،میفهمین؟وقت نکردم :/ )،علاقه ای به کار بیرون ندارم یعنی خیلی داغونم
اما اگر در حالت دوم بخواهم به خودم نگاه کنم،یک انسان کاملا موفقم،چون مسئولیت پذیرم و همانجایی نشستم که بدرد میخورم و از عهده ی مسئولیت هایم برمی آیم!
مامن انسان های اطرافم هستم و بهشان آرامش میدهم...مرکزیت این جامعه کوچک منم و اگر نباشم بهم میریزد...
اینکه در جامعه امروز همه باید همه فن حریف باشند حرفی نیست...
ولی دیگر نیازی نیست بگویم که چقدر ناراحتم از اینکه برخی خانم های جوان و مجردی سرکار میروند و جایی نشسته اند که یک مرد میتوانست بنشیند و خرج چند نفر را بدهد،درحالیکه آن خانم هیچ احتیاجی به حقوقش ندارد و دستش در جیب پدرش هم هست...فقط برای این میرود سرکار که اعلام استقلال کند!!
وا عجبا....